آری یا خیر؟

میخوام وبلاگ اولیم همونی که سه سال پیش همین موقع ها ازش کوچ کردم اینجا، را حذف کنم. حس خوبی نسبت بهش ندارم اگرچه حس و حال وبلاگ نویسی و تازه کاری در تارو پودش موج میزنه ، شوری که فقط مختص من نویسنده نبوده ، خواننده ها هم پرشور تر، آزاد تر و سرحال تر بودن. خاطرات جوانی و شاید بهتر بگم بچگی با آرزوهای زیبا ارزوهایی که شاید برخیش الآن دیگه نباشه یا محقق شده یا ددلاینش گذشته و یا زمانه و افزایش سن نشون داده خیلیش باید همون جا بمونه . نشستم همش را خوندم از وقتی شروع به نوشتن کردم گاهی بعضی پست ها خاطراتی واسم میاره از پشت صحنش که دلم نمیاد ازش بیام بیرون ، با چند تاش گریه میکنم ، با برخی میخندم. بعضی بازین . بعضی هم اون قدر به دلم میچسبه که دوباره وسه باره میخونم وفکر میکنم تا آخر عمرم نتونم مثلش بنویسم. کامنت ها هم واسه خودشون دنیایی از خاطرات خوب و بدن. شیطنت، مهربانی ، بوی آشنایی، اثباتی بر زیبایی ارتباط، جهت فکری و حتا پیچوندن ملت گاهی. کامنت گذارهایی که برخی هنوز هم مینویسن و برخی که دیگه نمینویسن ؛و منی که چی پیش بیاد با دوستان وبلاگی دوستی غیروبلاگی برقرارکنم دیگه ازشون بی خبر و با خواندن اون کامنت ها گاهی حتا دلتنگ میشم. باوجود همه ی این دلبستگی ها و خاطراتی که چندتاش کافیه تا فرد نوستالژیکی چون من را ببره با خودش، تصمیم دارن اون وبلاگ را کامل حذف کنم البته عملا سه ساله نه دیگران نه خودم نرفتیم سرش ولی نمیدونم چرا این حس داره هی بهم علامت میده! حالا شاید همش را با تاریخش توی ورد سیو کنم و باز از بعضی استفاده. هنوز هم مرددم....

پ.ن1: ایشان هم باز بعد از مدتها با حضور در وبلاگستان ما را بسی مشعوف نمودند با شعرهای زیبایش.

پ.ن2: همچنین ایشان یعنی قراره که مرتب به روز شوند لااقل ماهی یکی ( ولی بین خودمون بمونه سالی یک پست هم بنویسه خیلیه)