بهار خونه بوی دیگه داره

یک وقت هایی هم می شود لا به لای همه ی گرفتاری ها و بدو بدو ها ، دنبال بهانه ای می گردی برای نوشتن دوباره. بنویسی از نوشتن ها، از رونویسی مشق ها ی کودکانه ، تا خطاطی نوجوانی ، دلنوشته های جوانی و ...

دنبال بهانه ای می گردی برای نوشتن. گاهی نوشتن دور ترها ساده تر می نماید تا حال. بنویسی که در لابه لای خطوط و کلماتت ، هر لغت تداعی کننده ی خاطره ای شود و روی هر کدام ساعتی بمانی و بروی در رویا های زیبای گذشته. برای مای دور از ایران ، آن هم نه در آب و هوای مشابه ، که نوروزی در خود زمستان و شلوغ ترین ماه کاری اینجا؛ این کلمات و خاطرات شاید بیشترین اثر بخشی حال و هوای نوروز داشته باشد. سال گذشته با تمام وجود در لحظه ی تحویل آرزوی دیدار مجدد خانواده ام را در سال پیش رو داشتم ، و خوشبختانه آن آرزو فراهم شد. امسال با اینکه طولانی ترین و سردترین زمستان عمرم را تجربه کردم ولی وجود خانواده ام در کنارم ، در سرزمینی که در حال حاضر خانه ام است هم سرمای زمستان را به گرما تبدیل کرد و هم اینکه مدت آن را خیلی خیلی کوتاه...

 فکر می کردم که نوروزامسال احتمالا کمتر از سال های پیشین دلتنگ خواهم شد ،ولی الآن از همیشه دلتنگ تر و اتفاقا نوشتالژیک ترم. سعی کردم کمی بهار سازی کنم شاید تقلیل شود. ولی نه تنها من و همسر که گویا تمامی وسایل و بخصوص گیاه های خانه دلتنگند. خانه را پر کرده ام از عطر سنبل های صورتی و بنفش ، سبزه سبز کردن ، شیرینی و سمنو درست کردن. خب خانه شاد به نظر می رسد ولی هنوز دلتنگ است. دلم نوروز در خانه ی پدری میخواهد. نوروز ایران که طبیعت رخت نو به تن کند. مردم بشاش باشند، کارها تق ولق باشد. آرایشگاه ها جای سوزن انداختن نباشد، خیابان ها غلغله باشد. پدرم برود از بانک به اندازه ی کل فامیل و دوستان اسکناس نوی تا نخورده بگیرد ، کتابفروشی ها پر از کارت پستال های نوروزی باشد ، بروم باز خیابان ها را گز کنم، لوازم خطاطی و تقویم های زیبا بگیرم و با همه ی این لذت ها تازه بزرگترها بگویند ، نوروز، نوروزهای قدیم و آن موقع که در کوچه ها دست فروشان می امدند و می خواندند ، سمنو آی سمنووو نوبر بهاره سمنووووو..

وامسال و اینک به چیزی نمی توانم بیندیشم جز اینکه با تمام وجود می خواهم که سال آینده نه تنها باز هم خانواده ام را شاد شاد شاد و سلامت ببینم بلکه نوروز بعدیش همه با هم باشیم.. شاد و سرحال.....